Tragizm Antygony i Kreona, głównych postaci dramatu Sofoklesa „Antygona”, wynika z konfliktu między prawem ludzkim a prawem boskim oraz z ich nieuchronnego upadku z powodu tragicznych wad charakteru. Prześledźmy zatem główne elementy, które składają się na tragedię obu postaci.
Antygona jako tragiczna bohaterka
Antygona, młodsza córka Edypa, jest bohaterką tragedii z powodu swojej nieugiętej determinacji w realizacji zasady moralnej ponad prawem ludzkim. Choć wie, że narusza dekret Kreona, zakazujący pochówku zdrajcy Polinejkesa, Antygona postępuje zgodnie z prawem boskim i rodziną.
Konsekwencje jej działania są tragiczne, gdyż zostaje skazana na śmierć przez samobójstwo. Jednakże, jej postawa symbolizuje niezłomność wobec tyranii władzy i wierność rodzinie oraz bogom. W ten sposób, Antygona reprezentuje postać tragiczną, która padła ofiarą konfliktu między prawem ludzkim a boskim.
Kreon jako postać tragiczna
Kreon, władca Teb, również stanowi postać tragiczną, ale z innych powodów. Jego tragiczny los wynika z jego pychy, zatwardziałości oraz zignorowania ostrzeżeń i rad swojego syna Haimona oraz proroka Tejrezjasza.
Jego decyzja o skazaniu Antygony na śmierć, mimo sprzeciwu swojego syna oraz społeczeństwa, prowadzi do serii nieszczęść, w tym do samobójstwa jego syna oraz żony Eurydyki. Kreon realizuje swoją władzę bezwzględnie, co prowadzi do tragedii nie tylko dla niego samego, ale także dla jego rodziny i kraju.
Na czym polega tragizm Kreona
Tragizm Kreona polega na jego ślepocie na własne błędy oraz na braku refleksji nad konsekwencjami swoich działań. Jego pycha i upór sprawiają, że nie jest w stanie zrozumieć, że czasem warto ustąpić i wsłuchać się w głos rozsądku.
Kreon jest postacią tragiczną, ponieważ jego dążenie do władzy i kontroli nad społeczeństwem prowadzi go do samozagłady i unicestwienia jego bliskich. Jego tragedia polega na tym, że dopiero pośmiertnie zdaje sobie sprawę z popełnionych błędów, gdy jest już za późno, by je naprawić.
Podsumowując, zarówno Antygona, jak i Kreon, są postaciami tragicznymi z powodu swoich nieodłącznych wad charakteru oraz konfliktu między prawem ludzkim a boskim. Ich tragedie stanowią nie tylko przestrogę, ale także refleksję nad moralnością oraz granicami władzy.